“De aarde is rond” is een feit dat in de wetenschap net zo gevestigd is als ”De mens is man of vrouw”. Er is simpelweg geen aanleiding om hieraan te twijfelen. Toch wordt dat gedaan, door respectievelijk “flat-earthers” en “non-binairen”.
Totaal onomstreden aannames worden door beide groepen met pseudowetenschap als “controverse” voorgesteld, waardoor de schijn ontstaat dat dit in de wetenschap serieus bediscussieerd wordt.
In mijn stuk van november dit jaar heb ik willen laten zien dat het bewijs voor het feit dat de mens man of vrouw is, overweldigend is. Net zoals het bewijs voor het feit dat de aarde rond is, overweldigend is.
Lees mijn stuk over waarom de mens niet zonder het onderscheid tussen mannelijk en vrouwelijk kan (2022):
Genderneutraliteit als dwaalspoor: waarom emancipatie niet zonder mannelijk en vrouwelijk kan
Toch geloven beide groepen gewoon schaamteloos in hun eigen waarheid. Mensen die erop wijzen dat zij op een dwaalspoor zitten, worden weggezet als gehersenspoelde achterlopers die nog niet wakker zijn geworden en daardoor de echte waarheid niet zien. Of erger: ze worden weggezet als kwaadaardige onderdrukkers die de individuele ervaring van mensen ontkennen. Alsof de persoonlijke ervaring genoeg is om onomstreden wetenschappelijke feiten aan de kant te schuiven.
Mensen die non-binair willen emanciperen zijn natuurlijk niet betrokken bij een wereld met zoveel mogelijk waarachtigheid en zo min mogelijk ruis op de lijn. Maar ondanks het feit dat zij met de waarheid weinig op hebben, zijn zij wel effectief: inmiddels doet een steeds groter deel van de LHBTI-beweging én andere progressieve mensen mee met de acceptatie en emancipatie van een illusie. En zo grijpt non-binair en de bijbehorende obsessie met ‘pronouns’ om zich heen.
Dit is de post-truth samenleving ten voeten uit: de waarheid komt niet tot stand door empirisch onderzoek en vrije uitwisseling, maar door autoritaire krachten die hun eigen ideologie doorduwen. Wat zij willen dat waar is, wordt op dwingende wijze waar gemaakt.
Maar hoe hard ze ook roepen, de mens is en blijft man of vrouw. Natuurlijk met allemaal kanttekeningen en nuances. Er zijn mannen die zich erg vrouwelijk kunnen voelen en vrouwen die zich erg mannelijk kunnen voelen. Er zijn drags en transgenders. Er zijn homo’s, lesbiennes en biseksuelen. Er zijn mannen die soms vrouw willen zijn en vrouwen die soms man willen zijn. Alle mannen hebben een vrouwelijke kant, en alle vrouwen hebben een mannelijke kant.
Ja, er is een heel bont spectrum van genderdiversiteit en dat geeft het leven kleur. Daarom spreken we van genderfluïditeit en van gender als een spectrum. Maar dat betekent niet dat het binaire onderscheid tussen man en vrouw, tussen mannelijk en vrouwelijk niet bestaat. Integendeel, deze fluïditeit en dit spectrum worden mogelijk gemaakt door binariteit in het fundament. Het lichaam is man of vrouw, en onze primaire genderidentiteit (een basaal gevoel van “ik ben man” of “ik ben vrouw) is mannelijk of vrouwelijk. Dat is het fundament waar de regenboog op staat.
Ja, intersekse bestaat. Maar intersekse is niet één fenomeen zoals homoseksualiteit of transgender. Het is een cluster van allerlei condities. De meeste van die condities zijn gelukkig zeer zeldzaam, want die gaan vaak gepaard met ernstige beperkingen. De meeste interseksecondities vallen niet buiten het man/vrouw-onderscheid. Het komt zeer zelden voor dat er iemand geboren wordt bij wie het geslacht echt niet vast te stellen is (minder dan 0,02%). Verreweg de meeste interseksepersonen hebben geen behoefte aan een identiteit voorbij man of vrouw.
Ja, steeds meer transgenders kiezen er tegenwoordig gelukkig voor om in hun transitie niet meer “all the way” te gaan. Vroeger moest je als je in transitie ging het hele pakket nemen, anders werd je niet behandeld. Gelukkig is er nu wat meer ruimte gekomen, want je hoeft echt niet je hele geboortelichaam overboord te gooien om toch het gevoel te hebben dat je tot het andere geslacht behoort. Maar dat betekent niet dat hiermee ruimte is ontstaan tussen man en vrouw in. Verreweg de meeste transgenders hebben geen behoefte aan een identiteit tussen of voorbij man of vrouw, maar willen gewoon tot het andere geslacht behoren.
Ja, de huidige samenleving legt vaak een hyperfocus op verschillen tussen man en vrouw. Die legt er vaak onnodig een vergrootglas op, en vergroot de verschillen zo onnodig uit. Ook worden de verschillen vaak stereotiepe neergezet. We moeten dringend andere beelden hebben van mannen en vrouwen, met meer diversiteit in verwachtingen en rolmodellen van mannelijk en vrouwelijk.
Maar nog steeds is de mens in de kern uiteindelijk man of vrouw. Het onderscheid tussen man en vrouw, en tussen mannelijk en vrouwelijk, is geen achterhaalde culturele ideologie, maar fundamenteel aan ons bestaan. We kunnen er simpelweg niet omheen.
En dat is maar goed ook, want op dit fundament staat de regenboog op het gebied van gender en seksualiteit die wél echt bestaat. Mannelijk en vrouwelijk zijn de grondtonen waarmee we kunnen kleuren en verven. En in dat verven zijn wij mensen zo uitzonderlijk goed: uit het binaire fundament ontstaat een adembenemende diversiteit. We zijn als mensen door en door androgyn, juist door het binaire onderscheid tussen mannelijk en vrouwelijk.
Lees mijn stuk over de androgyne kern van de mens in De Correspondent (2021):
Wat we van jagers en verzamelaars over mannelijkheid en vrouwelijkheid kunnen leren
Want kijk eens wat het binaire fundament allemaal mogelijk maakt: mannen die op vrouwen maar ook op mannen vallen, vrouwen die op mannen maar ook op vrouwen vallen, vrouwen die man willen zijn en mannen die vrouw willen zijn, mannen die zich vrouwelijk voelen en vrouwen die zich mannelijk voelen, mannen die zich soms presenteren als een vrouw en vrouwen die zich soms presenteren als een man, mannen met een vrouwelijke kant en vrouwen met een mannelijke kant. Allemaal variatie die onze gemeenschappen kleur geven en sociale mogelijkheden bieden.
Er kan simpelweg geen ruimte worden gemaakt voor non-binair zonder dat dit bouwwerk uiteindelijk volledig instort, en dus zonder dat het fundament van de vrouwenemancipatie en de LHBTI-beweging wordt weggeslagen. Want er is niets buiten man of vrouw en mannelijk of vrouwelijk, net zoals er geen kleuren buiten de regenboog bestaan.
Als we wel doen alsof er een wereld voorbij mannelijk en vrouwelijk ligt, verleggen we het fundament van onze beweging en verschuiven we onze emancipatiedoelen. En zolang daar geen aanleiding voor is, moeten we dat niet doen. Dat veroorzaakt een hoop verwarring en onduidelijkheid, en daarmee zullen we ons vervreemden van de brede samenleving. Dat kunnen we ons absoluut niet permitteren: daar is de LHBTI-beweging veel te belangrijk en te kwetsbaar voor.
Wij zijn mensen, wij komen als mannen en vrouwen, wij spelen met mannelijkheid en vrouwelijkheid, en wij leven op een ronde aarde.