Dat je ook té inclusief kunt zijn, laat de LHBTI-beweging goed zien. Al jaren worden er om de haverklap nieuwe letters aan het alfabet toegevoegd, ook al is de brede bevolking zelfs met de basis nog niet mee en is “gewone” homo- en transfobie nog een levensgroot probleem.
Iedereen die met een nieuwe zelfbedachte identiteit komt die raakt aan gender en seksualiteit, wordt door de gemeenschap met open armen verwelkomd. Niemand is immers toch tegen inclusie?
Dat elke groep bestaat bij de gratie van grenzen, en dus ook bij de gratie van het uitsluiten van groepen die er niet bij horen, is inmiddels taboe om te zeggen.
Op deze manier is LHBTI een non-groep geworden, een lege container waar alles in kan worden gestopt, waardoor de groep de facto betekenisloos is geworden.
Het lelijkste monster dat de laatste jaren in de LHBTI-container is gegooid, is zonder twijfel non-binair. Dit betreft een groep mensen die gelooft dat het sekse-onderscheid tussen man en vrouw weg-geëmancipeerd kan of zelfs moet worden.
Lees mijn uitgebreide achtergrondartikel over non-binair (2022):
Genderneutraliteit als dwaalspoor. Waarom emancipatie niet zonder mannelijk en vrouwelijk kan
Non-binaire mensen zijn kritisch op de “gender binary”. Zij geloven in het bestaan van een “derde gender”, tussen man en vrouw in, of helemaal voorbij man en vrouw. Zij voelen zich man noch vrouw, en willen dat hun omgeving daar rekening mee houdt door hen aan te spreken met genderneutrale voornaamwoorden (they/them in het Engels, hen/hun in het Nederlands).
Weiger je daaraan mee te doen of stel je hier kritische vragen over, dan kun je op harde aanvallen en snijdende verwijten rekenen. Dan ben je respectloos naar de wensen en behoeften van een kwetsbare minderheidsgroep die zich buiten de “gender binary” begeeft.
Non-binair laat goed zien hoe de LHBTI-beweging de weg kwijt is. Alles moet geaccepteerd worden, zelfs identiteiten zonder enige basis in de wetenschap en het gezonde verstand. Alles moet gedeconstrueerd worden, zelfs zaken die zo hard zijn als steen. Alles moet queer en fluïde gemaakt worden, zelfs dingen die dat helemaal niet zijn.
Genderfluïditeit zelf is een prachtig begrip. Het duidt aan dat de dingen op het gebied van gender niet zo vastliggen, maar vloeibaar zijn. Een echt meisjesmeisje dat graag make-up tutorials op YouTube kijkt, kan het andere moment een stoere kickbokser zijn. En een bikkelharde stoere machoman die in de sportschool aan het deadliften is, kan het andere moment zijn kwetsbare en zorgende kant laten zien.
Maar inmiddels wordt dit idee van fluïditeit op dingen toegepast die helemaal niet fluïde zijn, zoals sekse en de primaire genderidentiteit (het basale gevoel van man of vrouw zijn). En daar doet de progressieve pers hard aan mee, door onzorgvuldig te rapporteren over de laatste inzichten over gender uit biologisch onderzoek.
Verreweg de meeste mensen voelen zich uiteindelijk man of vrouw, en hebben een mannelijk of vrouwelijk lichaam. Dat is door allerlei wetenschappelijke vakgebieden geconstateerd: van evolutiebiologie tot culturele antropologie, van primatologie tot psychologie. Zowel onze primaire genderidentiteit als onze sekse zijn gewoon binair, en zijn diep in onszelf (en in al het complexe leven op aarde) vastgezet. De “derde gender” bestaat niet.
Non-binair ontkent een van de weinige dingen die nou eenmaal “hard” is aan ons bestaan, en is daarmee eigenlijk een vorm van waanzin. Mensen die zich hiermee identificeren zijn het beste geholpen met confrontatie: hen zal gezegd moeten worden dat zij in hun zoektocht naar hun seksualiteit en gender op een dwaalspoor zijn gekomen.
Maar dat is taboe om te zeggen in de LHBTI-beweging, want je zou de persoonlijke beleving van mensen nooit mogen ontkennen. Iedereen moet in de eigen beleving omarmd en geaccepteerd worden, zo dicteert de inclusie-dwang. En op die manier wordt de waanzin in stand gehouden.
Daar is niemand bij geholpen. De jongeren die zich als non-binair identificeren krijgen van hun omgeving geen noodzakelijke spiegel voorgehouden, terwijl confrontatie en begrenzing onderdeel is van elke liefdevolle band.
Bovendien drijft de LHBTI-beweging steeds verder af naar een non-binair niemandsland. De brede bevolking associeert LHBTI inmiddels met allerlei van de werkelijkheid losgezongen ideeën over gender en seksualiteit. En dat is natuurlijk koren op de molen van conservatieve krachten die toch al nooit zin hadden in het accepteren van homo’s en transgenders.
Intussen marcheert het patriarchaat maar door, en neemt homo- en transfobie over de hele wereld toe. Hoe ver moet het nog uit de hand lopen voor de LHBTI-beweging wakker wordt, zich durft te distantiëren van lege en politiek-correcte dwaalsporen, en weer echt voor inhoud en visie kiest?
Met non-binair heeft de LHBTI-beweging het paard van Troje binnengehaald. Non-binair legt namelijk ook een bom onder de categorieën LHBTI. Want waarom is acceptatie daarvan eigenlijk nog nodig, als we ook gewoon van het onderscheid tussen man en vrouw, mannelijk en vrouwelijk af kunnen? Als we alles en iedereen onderdeel kunnen maken van dezelfde geur- en smaakloze genderneutrale soep?
Het is tijd om non-binair en de geforceerde obsessie met voornaamwoorden te begraven. Er is een veel beter alternatief: androgynie, ofwel het idee dat elke man vrouwelijke kanten heeft, en elke vrouw mannelijke kanten. Met deze term omarmen we het onderscheid tussen mannelijk en vrouwelijk juist. En deze term heeft wél een stevige wetenschappelijke onderbouwing: er is steeds meer interdisciplinair bewijs voor de stelling dat elk mens in de kern androgyn is.
Lees mijn stuk over de androgyne kern van de mens voor De Correspondent (2021):
Wat we van jagers en verzamelaars over mannelijkheid en vrouwelijkheid kunnen leren
Het begrip androgynie laat het basale onderscheid tussen mannelijk en vrouwelijk – dat nou eenmaal bij de mens hoort – met rust. Het begrip roept iedereen slechts op weer in het reine te komen met de eigen ziel, die androgyn van aard is. Mannen, omarm je innerlijke vrouwelijkheid. Vrouwen, omarm je innerlijke mannelijkheid. Dat is tenminste een oproep waar deze laat-patriarchale samenleving, op ramkoers met de planeet, wat aan heeft.